My, z Pszczyńskiego Uniwersytetu (14) - Aniela BŁOTNICKA

Szczegóły

Utworzono: poniedziałek, 25, maj 2020 10:56

NIE MA CZASU NA NUDĘ

Oj, działo się, działo…tak zaczyna swoją opowieść Aniela Błotnicka podczas spaceru wokół stawu Rontok w gwałtownych i obfitych opadów wiele obszarów Polski dotkniętych zostało wylewami rzek. Pani Aniela w tymże roku podjęła pracę w „Silesii” i od razu musiała sprostać nie lada wyzwaniom w pracach nad ochroną terenów obniżonych w wyniku działalności kopalni w Kaniowie i i Goczałkowicach. Kaniów udało się wtedy uratować, natomiast w Goczałkowicach zalane zostały tereny wokół stawu Rontok. Woda w nim wezbrała do zupełnie niespodziewanych rozmiarów, zalana została przepompownia, która odprowadzała wodę do Wisły, zalane zostały wały, całkowitemu zniszczeniu uległo kilka stojących w pobliżu domów. Taki stan utrzymywał się prawie miesiąc. Po ciężkiej i wytężonej pracy podczas powodzi, nowym zadaniem pani Anieli i grupy wykonawczej było budowanie nowych zabezpieczeń, czyli podwyższanie wałów wokół stawu, budowanie pompowni i wałów rzeki Wisły. Dziś może z dumą wspominać ten okres i powiedzieć: to moje dzieło. Z sentymentem natomiast wraca wspomnieniami sprzed powodzi do tego samego zakątka, jako że był on wtedy oazą zieleni, siedliskiem wodnego ptactwa, a także zwierząt, przede wszystkim saren w pobliskim lasku, z kolegą po fachu twierdzili – tak może wyglądać raj.

Nie straszne jest jej przemierzanie pól, łąk, mokradeł często w kaloszach, grubych kurtkach czy nieprzemakalnym płaszczu, prace w terenie trzeba wykonywać niezależnie od pogody.

Zanim jednak zdobyła rzadki wśród kobiet zawód melioranta, ukończyła w Pszczynie Szkołę Podstawową nr 2 (z niezapomnianym, jak mówi, składem kadry pedagogicznej), potem w r. 1971 Technikum Łączności jako uczennica ostatniej klasy tej placówki. W zawodzie pocztowca pracowała jednak tylko dwa lata – na poczcie w Pszczynie oraz placówkach w całym regionie na licznych zastępstwach, po czym zatrudniła się w Rejonowym Przedsiębiorstwie Melioracyjnym w Pszczynie (późniejszym Przedsiębiorstwie Budownictwa Wodno-Inżynieryjnego). Po dwóch latach podjęła studia zaoczne na Wydziale Melioracji Wodnych na Akademii Rolniczej w Krakowie ukończone z tytułem inżyniera w r. 1980. Po studiach przeniosła się z pracy biurowej do pracy w terenie, głównie jako majster, następnie kierownik budowy i inspektor nadzoru. Między innymi zajmowała się regulacją rzeki Iłownicy (dopływu Wisły), zmianą przełożenia trasy koryta rzeki Białej w Czechowicach, budową wałów Wisły i potoku goczałkowickiego, brała udział w akcjach przeciwpowodziowych.

Po 25. latach pracy w tym zakładzie zatrudniła się w KWK „Silesia”, zmieniła też swój profil zawodowy – z wykonawstwa na inwestorstwo (zlecanie prac). Po wspomnianej już akcji powodziowej nastąpiła regularna praca nad usuwaniem szkód górniczych spowodowanych przez kopalnię, dotyczyło to zabudowy mieszkaniowej, wałów ochronnych, infrastruktury technicznej (instalacje wodne, gazowe, drogi, rurociąg). Jako kierownik Działu Szkód Górniczych i Ochrony Środowiska prowadziła m.in. roboty związane z rekultywacją zwałowiska skały płonnej w Rudołtowicach i Kaniowie - przykryte ziemią tereny obsadzano drzewami i krzewami ( w Kaniowie efekty tej działalności zostały zniszczone poprzez wybudowanie w tym miejscu lotniska i hangarów).

Po przejściu na emeryturę Aniela Błotnicka podejmuje po dwóch latach prace na umowy –zlecenie w dalszym ciągu w kopalni „Silesia” ( co trwa jeszcze przez 7 lat), w tym samym zakresie co wcześniej - usuwanie szkód górniczych w urządzeniach wodnych.

Aktualnie ciągle jeszcze związana jest ze swoim zawodem, który dostarczył jej tyleż pracy co satysfakcji, opracowuje na zlecenia operaty wodno- prawne, które upoważniają do wykonywania urządzeń wodnych (rowy, regulacje, przepusty, przebudowy na tych urządzeniach). Współpracowała z firmą „Haller” przy budowie zbiornika „Niwa” w Sawinie (woj. lubelskie), dla niej było to zajęcie o tyle ciekawe i nowe, że wały wokół zbiornika budowane są z torfu, a nie ze skały płonnej, z czym miała do czynienia dotychczas. Współpracowała też z firmą ABG przy obwałowaniu Gostyni i regulacji rzeki Mlecznej w Bieruniu, także z Urzędem Miasta w Pszczynie przy zamknięciu i rekultywacji wysypiska śmieci w Starej Wsi, przy remoncie stawów w parku („Platan” i „Łabędziok”), z Urzędem Gminy w Kobiórze przy remoncie zbiorników wodnych (dolny, średni, górny).

Poza pracą zawodową pasją pani Anieli była turystyka górska, a nawet w latach młodości wspinaczka, należała do Tatrzańskiego Klubu Wysokogórskiego w Katowicach (zaczynała od ćwiczeń w skałkach, później wspinała się w Tatrach, przede wszystkim na Słowacji). Jej ulubionym terenem wędrówek był Masyw Babiogórski, którego trasy przemierzała także ze swoimi dziećmi Martą i Grzegorzem, wychowywanymi przez nią samodzielnie od czasów szkoły podstawowej. Zaszczepioną im miłość do wędrówek kontynuują też w życiu dorosłym.

Wspólne górskie wędrówki, lata pracy zawodowej w udanych zespołach, a także czas szkoły podstawowej i średniej, pozostawiły po sobie wielu dobrych znajomych i przyjaciół, toteż kontakty utrzymywane są do dziś (m.in. często odbywają się spotkania w gronie meliorantów), a wypróbowane przyjaźnie znajdują potwierdzenie w wielu życiowych sytuacjach.

Pani Aniela ma też liczną rodzinę zasiedziałą w Pszczynie od pokoleń. Jej matka pochodziła z poznańskiego, ojciec Jan Szawerna z Kryr, gdzie jego ojciec (dziadek Anieli) prowadził przed wojną gospodarstwo rolne w majątku księcia pszczyńskiego. Rodzice zamieszkali w Pszczynie w r. 1952, w tym też roku urodziła się Anielka (przed nią brat i siostra, po niej jeszcze jedna siostra). Pani Aniela mieszkając w Pszczynie, z zamiłowaniem (może to po dziadku?) zajmuje się ogródkiem w Goczałkowicach pod nieobecność syna, który na razie pracuje w Norwegii (córka mieszka w Katowicach). Uprawia w nim grządki warzywne, pielęgnuje kwiaty, dba o krzewy i drzewa. Ma więc też wiele pracy z przetworami, z których sporą część rozdaje. Wiele radości sprawia jej

udział w zajęciach Uniwersytetu Trzeciego Wieku w Pszczynie –

śpiewa w chórze, w zespole wokalnym „13”, należy do grupy tańca liniowego.

Absolutnie nie narzeka więc na brak zajęć. Dużo zdrowia Pani Anielo!

                                                                                                     maj 2020       -      Barbara Solarska   

LEKTURY (8) - 18.05.2020

Szczegóły

Utworzono: niedziela, 17, maj 2020 19:39

Lektury pani Barbary (8)

BRAK, CZYLI "NIE MA"

„Nie ma” – to zbiór reportaży przybierających nieraz formę eseju, za którą to książkę autor otrzymał Nagrodę Nike 2019. To prawdziwe historie opowiadające o tym, czego brak, czego lub kogo nie ma, jest nieobecne, o utracie, która jednak w znaczący sposób wpływa na przeżycia konkretnego człowieka. Autor uchwycił to „nie ma” w rozmowach, wywiadach, w umiejętnym podpatrywaniu sytuacji wielu ludzi pochodzących z różnych środowisk, a także krajów. M.in. poznajemy dylematy i rozterki czeskiej poetki, ukraińskiego żołnierza, albańskiego malarza, czy też ojca samego autora w podróży do Pragi. Opowieść, o której trudno zapomnieć, to historia kobiety – morderczyni kilkuletniego pasierba, która w „trosce” o jego dobre wychowanie stosowała swoiście rozumiane metody. Oskarżona o popełnienie przestępstwa, po odbyciu kary, pracowała jako nauczycielka, a nawet katechetka.

„Nie ma” jest w tej książce wartością samą w sobie, z którą borykają się w życiu samotnie poszczególni bohaterowie książki.

Mariusz Szczygieł – ur . w 1966 r. w Złotoryi, ukończył studia na Uniwersytecie Warszawskim, dziennikarz, reportażysta, pisarz. Do najbardziej znanych jego książek należą: „Gottland”(Nagroda Nike w 2007 i Europejska Nagroda Książkowa w 2009), „Zrób sobie raj”, „Laska nebeska”, Antologia polskiego reportażu XX wieku.

Mariusz Szczygieł – „Nie ma”, 2018

Wydawnictwo Fundacja Instytut Reportażu

                                                                         Barbara Solarska

MUZEUM w Nocy Muzeów - on-line - 15.05.2020

Szczegóły

Utworzono: piątek, 15, maj 2020 12:49

Muzeum Zamkowe w Pszczynie zaprasza na Noc Muzeów

 Wobec obowiązującego stanu epidemii kanały internetowe stały się główną  platformą spotkań z publicznością muzealną. Muzeum Zamkowe w Pszczynie aktywnie uczestnicząc w akcji „zostańwdomu” udostępnia swoje zbiory na stronie internetowej oraz w mediach społecznościowych.

Recepta na wiedzę” to nowe miejsce na muzealnej stronie internetowej, gdzie pracownicy Muzeum dzielą się swoimi tekstami, które traktują o codziennym życiu i zwyczajach dawnych mieszkańców Zamku, historii Muzeum, wystawach stałych i czasowych czy wybranych obiektach z bogatej kolekcji Muzeum.
                www.zamek-pszczyna.pl/dzialalnosc_muzeum/Recepta_na_wiedzę

Zobacz moje Muzeum” jest propozycją spacerów po wystawach prezentowanych na kanale YouTube, na które zapraszają pracownicy różnych działów Muzeum Zamkowego, zachęcając do słuchania opowieści o miejscu, w którym pracują. 

                   www.youtube.com/channel/UCEO8M48dL5v_nTdmsvi1unA

Wirtualne zwiedzanie unikatowych, pięknych wnętrz Zamku pszczyńskiego. Kształt bryły budynku nie zmienił się od XIX wieku, zaś we wnętrzach zachowało się około 80% oryginalnego wyposażenia z przełomu XIX i XX w.

                     www.zamek-pszczyna.home.pl/wz/index.html

TELEFON WSPARCIA dla SENIORÓW - 12.05.2020 r.

Szczegóły

Utworzono: wtorek, 12, maj 2020 09:12

Urząd Miasta powiadomił nas, że w dniu 30 marca br. Samorząd Województwa Śląskiego uruchomił

 „Śląski Telefon Dla Seniora”

SENIOR-fon. – 32 506 56 40

czynny od poniedziałku do piątku w godz.: 8:00 – 18:00

Dyżur pełnią: psychologowie, terapeuci, pedagodzy i interwenci.

Telefon ma spełniać dwie funkcje:

     1  - TERAPEUTYCZNĄ: przez wsparcie emocjonalne, psychologiczne, rozmowę, pomoc w przełamaniu uczucia osamotnienia, wzmocnienie poczucia bezpieczeństwa itp.

2  - INTERWENCYJNĄ: będzie można zgłaszać problemy seniorów, a dyżurni będą podejmować działania skutecznej koordynacji pomocy dla osób w potrzebie

W obecnym czasie rozmowa na dowolny temat pełni funkcję terapeutyczną.

Lektury na teraz - 09.05.2020

Szczegóły

Utworzono: sobota, 09, maj 2020 18:59

Lektury pani Barbary (7)

 JAZZ - NAMIASTKA WOLNOŚCI

Wspaniała książka o polskim niezwykle utalentowanym muzyku – jazzmenie, który zmarł przedwcześnie w 1969 r. na skutek nieszczęśliwego wypadku. Krzysztof Komeda-Trzciński, bo o nim tu mowa, był przykładem bezkompromisowego artysty, który uprawianiu muzyki, komponowaniu podporządkował całe swoje życie - osobiste, rodzinne. W Polsce tworzył się w tym czasie jazz, który początkowo był zakazany jako wroga wobec władzy działalność artystyczna, toteż muzycy borykali się z kłopotami także natury finansowej, ale był dla młodych ludzi namiastką wolności. 

Autorka dostarcza nowych faktów śledząc życie Komedy, poszukując jego śladów w Polsce, w krajach Skandynawii, Rosji, Stanach Zjednoczonych - poświęca na to prawie trzy lata. Ukazuje nie tylko barwne życie K. Komedy, ale także towarzyszących mu, kochających jazz ludzi. Przewija się więc w tej biograficznej książce wiele postaci m.in. Andrzej Trzaskowski, Andrzej Kurylewicz, Leopold Tyrmand, Tomasz Stańko, Jerzy Milian, Jerzy Matuszkiewicz, Roman Polański, Jan „Ptaszyn” Wróblewski. Magdalena Grzebałkowska jest też pierwszą pisarką, która dotarła do ostatniego, żyjącego świadka tragicznego upadku Komedy ze skarpy w Stanach Zjednoczonych, znajduje nowe dokumenty, przytacza recenzje, treść wywiadów, załącza zdjęcia, w efekcie powstaje książka interesująca i prawdziwa.

Magdalena Grzebałkowska – absolwentka historii na Uniwersytecie Gdańskim, reporterka, laureatka Nagrody Nike Czytelników 2016 r., autorka książek „Ksiądz paradoks. Biografia Jana Twardowskiego”, „Beksińscy. Portret podwójny”, „Rok 1945. Wojna i pokój”.

Małgorzata Grzebałkowska „Komeda. Osobiste życie jazzu”,

Wyd. „Znak”, Kraków 2018                                                           Barbara Solarska

DYWIZJON 303

Szczegóły

Utworzono: poniedziałek, 04, maj 2020 22:10

W niedających nadziei dniach 1940 roku polscy piloci walczyli w bitwie o Anglię. Ich dokonania są wspaniałe - powiedział dowódca Royal Air Force marszałek lotnictwa Mike Wigston w niedzielę, w dniu święta Konstytucji 3 maja. W opublikowanym w internecie nagraniu oddał hołd lotnikom z polskich dywizjonów walczących podczas II wojny światowej

W tym roku przypada 80-ta rocznica Bitwy o Wielką Brytanię. Pierwszą decydująca bitwę w historii, odbywającą się całkowicie w powietrzu. Ciężko ocenić co stało się w 1940 roku nad naszymi głowami.

Strącono 3500 maszyn po obu walczących stronach.Zginęło 1500 pilotów i członków załogi z samolotów myśliwsko-bombowych. Bitwa o Anglię była kluczowym momentem w brytyjskiej historii i punktem zwrotnym II wojny światowej.

Pamiętamy o pilotach, których Winston Churchill nazywał „nielicznymi”. Bez nich wojna mogłaby potoczyć się inaczej.Jednak nie tylko brytyjscy piloci bronili tego nieba.Ludzie z całego świata walczyli i umierali za wolność w Bitwie o Wielką Brytanię. Wielu z nich pochodziło z Polski. 

Podczas Ii wojny 70 tysięcy Polek i Polaków służyło w Polskich Siłach Powietrznych pod dowództwem RAF. W tych niedających nadziei dniach 1940 roku 145 polskich pilotów walczyło w bitwie o Wielką Brytanię. Polskie dywizje 302 i 303 latały na samolotach Hurricane, jak ten, który stoi za mną. Wielu z nich zostawiło swoje rodziny i swój kraj pod rosyjską i niemiecką okupacją. 29 z nich poległo podczas kilku intensywnych tygodni bitwy o Wielką Brytanię.

Ich dokonania są wspaniałe. Dywizjon 303 strącił 126 wrogich maszyn.

To najwięcej z wszystkich dywizjonów latających na samolotach Hurricane.

Mój poprzednik, lord Charles Portal, napisał w 1940 roku, że Polacy udowodnili, że są wspaniałymi, świetnie wyszkolonymi lotnikami.

Jestem dumny, że mogę powiedzieć, iż jesteśmy głęboko wdzięczni tym, którzy w walce wysoko nad ziemią nie szczędzili krwi za Polskę- kraj, którego nie można było pokonać.

BĘDZIE POGODA - 01.05.2020

Szczegóły

Utworzono: piątek, 01, maj 2020 12:58

KSIĄŻKI NA TERAZ - 28.04.2020

Szczegóły

Utworzono: wtorek, 28, kwiecień 2020 21:35

 LEKTURY PANI BARBARY (6)

ZDERZENIE SZTUKI Z WŁADZĄ

„Zgiełk czasu” to powieść odsłaniająca kulisy życia artysty w totalitarnym systemie, ukazująca zależność twórcy od kaprysów władzy i niemożność przeciwstawienia się siłom zła. Upokorzenia i wszechobecny strach przed represjami stanowiły barierę dla swobodnej twórczości wspaniałego rosyjskiego kompozytora jakim był Dmitrij Szostakowicz. Stalin, a później inni wysoko postawieni urzędnicy mieli prawo decydowania o tym, czy dzieło kompozytora jest zgodne z wizją komunistycznego państwa, czy też należy go pozbawić wszelkich praw do zaistnienia. Ograniczanie kontaktów z zagranicznym światem artystycznym, ustawiczna presja na działalność twórcy, kontrola życia codziennego – to stałe elementy towarzyszące artystom w byłym Związku Radzieckim, zwłaszcza we wcześniejszych fazach trwania tego systemu. Jak pisze recenzent „ Ta opowieść o zderzeniu Sztuki i Władzy, o ludzkim kompromisie, ludzkim tchórzostwie i ludzkiej odwadze, to dzieło prawdziwego mistrza.”

Świetny język jednego z najważniejszych, współczesnych pisarzy angielskich sprawia, że książkę czyta się z ogromnym zainteresowaniem.

Julian Barnes – ur. w 1946 r., autor 11 powieści, trzech zbiorów opowiadań, zbiorów esejów, laureat Nagrody Bookera za powieść „Poczucie kresu”.

Julian Barnes „Zgiełk czasu”, tł. Dominika Lewandowska – Rodak,

Wyd. „Świat książki”, Warszawa 2017

                                                                                                   Barbara Solarska

LEKTURA NA TERAZ - 23.04.2020

Szczegóły

Utworzono: czwartek, 23, kwiecień 2020 11:14

Lektury Pani Barbary (5)  

                                                    NA STYKU KULTUR

Powieść łącząca czasy kolonialnej przeszłości Hiszpanii ze współczesnością. Dzięki ciekawości i dociekliwości młodej dziewczyny zainteresowanej przeszłością swego ojca i stryja podczas ich wieloletniego pobytu na afrykańskiej wyspie w charakterze pracowników i nadzorców na plantacji kakaowców, wychodzą na jaw rodzinne tajemnice.

Wyspa Fernadno Poo (Gwinea Hiszpańska) była w połowie ubiegłego wieku producentem najlepszego kakao na świecie. Dwaj młodzi Hiszpanie, mimo że bracia, odbierali wyspę, tamtejszą ludność, jej obyczaje i tradycje zupełnie inaczej, w związku z czym, coraz bardziej nie rozumieli siebie nawzajem.
Barwna, gorąca, egzotyczna wyspa zachwycała jednak obu, nie zapomnieli o niej do końca życia, chociaż każdy na swój sposób. Sami pochodzili z górskiej, zimnej, śnieżnej i prowincjonalnej miejscowości w Pirenejach, toteż zderzenie dwóch tak różnych światów było dla nich szokiem. Jeden z braci zostawił na wyspie miłość swojego życia, jednak warunki społeczne i polityczne nie Uczucia – miłość, przyjaźń i nienawiść wplecione w magię wyspiarzy, tworzą w tej powieści urozmaiconą tkankę fabularną.

Luz Gabas – pisarka urodzona w Hiszpanii w 1968 r.
Luz Gabas „Palmy na śniegu”, tł. Barbara Jaroszuk,
Warszawskie Wydawnictwo Literackie, Warszawa 2013            Barbara   Solarska

-  -  - -  -  -   -  -  -  -  -  -  -  -  -  -  -  -  -  -  -  -  -  -  -  -  -  -  -  -  - 

       Z okazji Światowego Dnia ksiązkiprzypadającego w dniu 23-go kwietnia taki suplement:

Moja koleżanka i poetka zarazem Roma J. na fb wypisała cytaty z artykułu Jarosława Makowskiego dotyczące książek i czytania. Pozwoliłam sobie kilka znich, przy okazji tak pięknego dnia, podać także naszym słuchaczkom i słuchaczom:   

           „Czytanie czyni człowieka lepszym”.

           „Książki wytrącają nas z intelektualnej drzemki. Sprawiają, że świat przestaje być czarno-biały, a staje się kolorowy”.
           „Nie da się odróżnić słów, które budują świat, od słów, które go niszczą, jeśli ma się w pogardzie książki”.
           „Naród, który nie czyta, nie zbuduje tolerancyjnej kultury i przyzwoitej wspólnoty”.

Ostatni cytat, wart jest głębokiej refleksji.  Barbara Solarska

LEKTURA NA TERAZ - 14.04.2020

Szczegóły

Utworzono: wtorek, 14, kwiecień 2020 20:25

LEKTURY PANI BARBARY (4)

                                                    MAGIA  GÓR

O swoich pierwszych wspinaczkach i dojrzewaniu do alpinizmu, o przygodach z górami napisał pięknym, barwnym 

językiem światowej sławy himalaista rosyjskiego pochodzenia Denis Urubko. Poszczególne partie książki „Skazany na góry” tłumaczone są przez różne osoby, pierwsze wydanie ukazało się w 2011 r. Na odrębne rozdziały składają się m.in. opowieści o zdobywaniu  Nanga Parbat, Manaslu, K2, ale także opowieści o treningach, towarzyszach wypraw, o sportowej rywalizacji w Klubie Sportowym Armii Kazachstanu, którego członkiem przez kilka lat był autor. Poznajemy momenty walki z niesprzyjającymi , wysokogórskimi warunkami, przyrodą, tamtejszym klimatem, a co z tym się wiąże, obserwujemy jak można przełamywać własne słabości i jakie trzeba posiadać w tej walce samozaparcie. Nad wszystkimi trudnościami na jakie narażeni są himalaiści góruje jednak zachwyt nad pięknem świata gór, satysfakcja w osiąganiu celu, a także radość czerpana z przyjaźni.

Denis Wiktorowicz Urubko – ur. w 1973 r. w ZSRR (obecnie od 2015 r. obywatel Polski), wybitny himalaista, zdobywca Korony Himalajów i Karakorum,  instruktor wspinaczki.

Denis Urubko – „Skazany na góry”,

                                                   Wyd. Agora, Warszawa 2018, wyd. II        Barbara Solarska